Er valt een traan op de tompoes

Het verhaal

Een ernstig zieke man gelooft niet langer in zijn genezing en ontslaat zichzelf uit het ziekenhuis. Hij wil er een eind aan maken: "Ik wil stoppen op een moment dat ik er nog ben, als man, als mens, als brein." Zijn vrouw vindt dat hij terug moet gaan naar zijn arts, zijn vriendin helpt hem bij zijn euthanasieplannen en zijn dochter vindt het alleen maar lastig dat vader ziek thuis gekomen is. Een driehoeksverhouding, een verbouwing en een doodswens: alles onder het genot van tompoezen... 

Annie noemde "Er valt een traan op de tompoes" een "komedie met serieuze ondertoon." Het stuk is duidelijk autobiografisch: terwijl ze het schreef leed haar man, Dick van Duijn, aan een ernstige depressie. Euthanasie was een regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek. Bijna anderhalf jaar na de première, in januari 1981, zou hij met behulp van Vesparax-tabletten een eind aan zijn leven maken. Annie hield zijn hand vast tot hij stierf. Later zei hun zoon Flip hierover: "Het was een ondraaglijk leven geworden en daarom was het toch goed, dat hij het gedaan heeft. Mijn moeder en ik hebben er nooit spijt van gehad."