Het verhaalEen typische Woody Allen, deze Central Park West. Een relatiedrama met neurotische personages die een bittere onderlinge strijd leveren en tegelijk vechten tegen ouder worden en de dood. Allen zelf zegt dat zijn stuk handelt over “dysfunction” (niet goed werkend). Hij schreef het in 1995 na een lange periode van alleen maar filmen en het was onmiddellijk een succes. Een psychologe nodigt haar vriendin uit en doet haar beklag over haar man. Hij zou er een verhouding op na houden met een andere vrouw,… de vriendin. Later doen ook de echtgenoot van de vriendin en de man hun intrede en gaat het psychologisch steekspel pas echt van start. Zoals we van Allen gewend zijn, zit dit stuk boordevol rake dialogen, grappig en kwetsend tegelijk. Een schitterend stuk, als je ‘t mij vraagt. |  |
Praktische info
- Donderdag 14 mei
20 u. - Vrijdag 15 mei
20 u. - Zaterdag 16 mei
20 u.
De spelers
- Karine De Pelecijn / Phyllis
- Lynn Taragola / Carol
- Arne Vereecken / Howard
- Thomas De Winter / Sam
- Severine Pluym / Juliet
De auteur
Woody Allen , pseudoniem van Allen Stewart Konigsberg (Brooklyn, New York, 1 december 1935), is een Amerikaans auteur, acteur, muzikant en vooral filmregisseur van over het algemeen tragikomische films, uiteenlopend van drama's tot screwball comedies.
Allen begon als schrijver van absurde one-liners in opdracht van stand-upcomedians en columnisten, en hij evolueerde snel naar schrijven voor zichzelf. Zijn absurdistische humor vereist echter vaak een gelaagdheid die filmisch misschien gemakkelijker te begrijpen valt. Hij heeft met succes van zijn grootste zwakte zijn sterkte gemaakt: het stereotype van de schriele, joodse neurotische intellectueel. Vaak vertolkt hij in zijn films zelf die rol, omringd door een schare van wereldsterren die graag tegen lage tarieven een rolletje meespelen. Naarmate hij ouder werd, laat Allen die neurotische hoofdrol spelen door jongere acteurs zoals Kenneth Branagh, John Cusack, Will Ferrell of Jason Biggs. In Scoop nam hij echter zelf weer deze rol voor zijn rekening.
Door de mix van slapstick, seks, Freudiaanse psychoanalyse, jazz met New York City als decor, krijgen zijn films vaak het stempel "intellectualistisch" en hoewel ze door de jaren heen een trouw publiek bleven trekken, zijn het nooit monstersuccessen geworden. Het door Dreamworks geproduceerde Small Time Crooks bracht een bescheiden tien miljoen dollar op.
Door critici - zijn films zijn altijd meer geliefd gebleken in Europa (vooral Frankrijk) dan in zijn thuisland - worden de tien jaar vanaf Annie Hall (1977, Oscars voor beste film en beste regie) als zijn creatieve piekperiode gezien. Het decennium erna sloeg hij meer de bittere toon van de door hem bewonderde Ingmar Bergman aan in relatiedrama's waardoor zijn op comedy en slapstick beluste publiek afhaakte. De laatste tien jaar worden zijn films weer wat lichter en meer verteerbaar.
De laatste films die Allen opnam, raakten zelfs niet gefinancierd in de VS, waardoor hij zich genoodzaakt voelde zich halftijds in Londen te vestigen met zijn 35 jaar jongere vrouw Soon Yi Previn, de adoptiedochter van zijn tweede echtgenote Mia Farrow en musicus André Previn. Met Mia Farrow woedde een jarenlange bittere gerechtelijke veldslag na hun tumultueuze echtscheiding, waarop de media insprongen met voor de hand liggende koppen als 'het script dat uit de hand liep'.
Woody Allen is tevens leider en klarinettist van de Woody Allen New Orleans Jazzband waarmee hij redelijk succesvol internationaal optreedt.
De regisseur
De muziek en het acteren zijn hem met de moedermelk ingegeven. Thomas komt uit een zeer artistieke familie: zijn vader Paul was beroepsmuzikant en dirigent en zijn moeder Trees speelde jarenlang bij Zucht Naar Kunst. Het is dus helemaal niet verwonderlijk dat Thomas reeds op zijn achtste levensjaar begon met muziek. Later vond hij, net zoals zijn moeder dus, zijn weg in het amateurtheater, waar hij verscheidene hoofdrollen vertolkte en zich zelfs aan soloproducties waagde. Ook nam Thomas reeds een aantal regies voor zijn rekening. Hij behaalde zijn Eerste Prijs dwarsfluit onder deskundige leiding van zijn vader aan het Koninklijk Conservatorium te Gent.